Sana bi mektup yazdım ama ismi kangren değil

Sana söylemek istediklerimi bir dövize sığdıramayacak kadar gevezeyim ve hala şair olamadım. Seninle kısa cümlelerimiz yok bu sebeple. Sana olanı biteni anlatacağım, ama biz zaten hep yan yanaydık.

Kestin mi kara saçlarını ve hakikaten bir büyük oyun mu yaşamak dediğin ?

Önceden kafamı vücudumdan içeri doğru uzatıp her şeye kendi etimden bakardım artık biraz büyüdüm galiba, arka kabini olan bir arabada çalışıyorum ve mütemadiyen senin gözlerine bakıp hikayemizi dinliyorum. Pansuman benim elimde görünüyor ama her seferinde içimi dolduran, sırtımı dikleştiren sensin. Bin farklı yüzünle karşılaştım senin, kaç tonda dinledim sesini. Sen gözlerini kaçırmadan anlatırken ben de karşında ağlamaktan hiç utanmadım. Oysa pencerenin dışındaki kimseye göstermemiştim bir damla yaşımı. Yaranı her seferinde ellerinle kapatmaya çalışırken ve kendini güçsüz hissederken karşımda duran varlığının, hayatta kalmanın nasıl bir şiir olduğunu anlatabildim mi acaba sana.

Razı gelme hiçbir sessizliğe, biliyorsun seni seviyorum.

Hangi okullarda okuduk, hangi eve doğduk , sevgi sandığımız ilk şey neydi, ayağımız ilk hangi taşa takıldı, sen hangi prangayı parçaladın kan revan içinde, adının önüne sonuna bir sıfat getirmeye gerek duymadan var olabildiğini anladığında kaç yaşındaydın canımın içi.

Bu soruların cevabını bilmiyorum ama seni biliyorum.

Bir gece vakti eve dönerken korkuyla kollarını göğsüne bastırdığın o geceden biliyorum çünkü korkunu paylaşan bendim. Her taksiciye abi demek zorunda kaldığın yolculuklardan, onlardan biriyle göğüs göğüse çarpışmak zorunda kaldığındaki öfkenden, bir kravatlının seni itibarsızlaştırma hırsından, aile evlerinde mütemadiyen dizlerini birleştirmeni bekleyen bakışlardan, seni 'ben buradayım' diye bağırtıp elini masaya vurdurttuktan sonra ellerindeki morluğun değil de masanın peşine düşen herkesten

İşte o herkesten dolayı çok iyi tanıyorum, yan odandaki bendim.

Günün birinde bu coğrafyada bu tarihi mutlulukla ve daha az öfkeyle kutlayabilecek miyiz bilmiyorum, deri koltuklar hep bizden bu kadar korkacak mı bilmiyorum. Haklının bu kez acelesi var çünkü haklılığımıza kan bulaştı. Bugün 23 nisan değil kimsenin imtiyazlı koltuklarını emanet almaya ihtiyacımız yok bu bizim tam zamanlı mücadelemiz sizin de kronik hastalığınız.

'biliyorum lir sızmıyor şakaklarımdan

ve yüzümde şeyh çıldırtan yarıklar da yok

annem beni hep çok sevdi, kız gördüm mü ağlıyorum

modern bir alışkanlıktır ölmek, seni doğasıya seviyorum'

Kutlu olsun be 8 mart, öpüyorum!